Gitarist Gwen Cahue uit Vannes (Morbihan) heeft veel verschillende invloeden in zijn gitaarspel maar altijd is er de schaduw van Django Reinhardt die er boven zweeft. Zijn eerste gitaarheld was Jimi Hendrix maar toen ontdekte hij de muziek van Django, sindsdien speelt hij akoestische gitaar. Hij verhuisde naar Straatsburg, een bolwerk van zigeunerjazz, hij ontmoette hier de grootste muzikanten van deze stijl : Birélli Lagrène, Thchavolo Schmitt, Yorgui Loeffler e.a. Hij maakte een aantal albums in de Gipsy stijl maar “Storyboard”, zijn vierde album , is duidelijk breder van opzet mede door pianist Baptiste Bailly (Frankrijk, 1992). Deze ontdekte de piano als autodidact op 15-jarige leeftijd en perfectioneerde zijn vaardigheden tijdens zijn studie bij grote pianisten. Na zijn studie aan de Pôle Supérieur de Bourgogne besloot hij naar Spanje te gaan, bracht een paar maanden door in Barcelona waar hij studeerde bij Albert Bover en vestigde zich in 2016 in Valencia. In 2019 nam hij zijn eerste trio album op met Ales Cesarini en David Godeau, een combinatie van Frans impressionisme, wereldmuziek en flamenco. In 2021 komt zijn eerste solo album uit “Suds” op het Duitse label Neuklang, in 2022 verscheen Elior op Dixiefrog, dit is zijn nieuwste met gitarist Gwen Cahue.

Volgens de hoestekst is dit album opgebouwd als een filmscript, vandaar ook de naam “Storyboard” een benaming hoe scenaristen stap voor stap hun elementen voor zich benoemen en toevoegen. Zo bouwen deze twee muzikanten samen een muzikaal landschap op, dat de luisteraar niet onberoerd laat, piano en akoestische gitaar weten zich samen te voegen tot er soms zelfs sprake is van een compleet samenspel alsof het èèn instrument betreft. Eigenlijk is er hier nauwelijks een spoor te ontdekken van het Gipsy gitaarspel van Gwen, noch van enigerlei fado elementen bij Bailly. Ze hebben zich hier elkaar volstrekt gevonden in een nieuw geluid waarin hun instrumenten op een heel natuurlijke wijze samenvloeien, hetgeen een wonderschone klank ontlokt aan hun geluid.

De gezamenlijke klank van de akoestische gitaar van Gwen en het plukken aan de pianosnaren van Baptiste gaan zo samen in een natuurlijke harmonie dat het de luisteraar moeilijk valt te ontdekken wie waar wat speelt. Ik ga hier niet in op elke compositie, ze zijn allen van een bijzondere kwaliteit en hebben een enorme zeggingskracht, ik maak een uitzondering voor het uiterst sfeervolle “L’homme sans nom” van Gen Cahue, een in aanvang donker getint nummer dat overgaat in een razendsnelle wedloop tussen piano-akkoorden en gitaarspel, knap en wonderschoon ! Dat er hier sprake is van een bijzondere synthese van piano en gitaar, zoals ik die niet eerder heb gehoord is eigenlijk een understatement, de twee instrumenten gaan hier zo volstrekt ineen qua klank, wonderbaarlijk !! Ik heb het gecategoriseerd onder jazz maar dat is meestal het geval met muziek die niet zo duidelijk valt onder één noemer, maar hoe je het ook noemt, het is fantastische muziek.

Jan van Leersum.